Doorpakken met elektriciteit
Voor de oorlog waren de Nederlandse Spoorwegen al een eind op weg met de overgang van stoomtrein naar elektrische treinen. In de jaren 1920 en 1930 waren belangrijke verbindingen in de Randstad en het midden van Nederland al aangepakt. De plannen lagen klaar om ook de rest van Nederland te 'elektrificeren'. Er werden elektrische treinstellen besteld. Maar toen brak de oorlog uit en kwam alles stil te liggen. Na de oorlog was er veel kapot en moesten er grote stukken van het spoornetwerk worden herbouwd. De Nederlandse Spoorwegen besloten de modernisering voortvarend aan te pakken. Stoomtreinen moesten verdwijnen en er moesten veel meer elektrische treinen gaan rijden. Op lijnen waar minder vaak werd gereden, konden er dieseltreinen worden ingezet. Er waren dus nieuwe elektrische locomotieven nodig voor zowel personenvervoer als goederenvervoer. Dankzij de Marshallhulp kwamen die er snel.

Locomotief 1200 is het toonbeeld van de wederopbouw
Na de oorlog startten de Verenigde Staten het zogenaamde Marshallplan. Dat was een programma om de Europese landen er snel economisch weer bovenop te helpen. Het plan ving aan in 1947 en het voornaamste doel was om de Europese samenwerking op gang te brengen om een sterk blok te vormen waarmee de Verenigde Staten handel kon drijven. Goed voor ons en goed voor Amerika zelf.

De hulp kon bestaan uit geld, kennis en goederen. Het plan hielp de Nederlandse Spoorwegen met de ontwikkeling van de locomotieven van de 1200-serie. Het ontwerp was gebaseerd op de locomotieven van de Baldwin Locomotive Works uit Philadelphia en de elektrische installatie kwam van de Westinghouse Electric Company in New York. Nederlandse fabrikanten in Amsterdam en Hengelo bouwden de locomotieven en pasten alles aan de Nederlandse situatie aan. Deze locomotieven zijn een Nederlandse product, gemaakt met Amerikaanse hulp. Een heel goed voorbeeld van de wederopbouw.

Turkoois
De eerste 1200 locomotief had de kleur turkoois, een groenig lichtblauw. De vrouw van de directeur van de Nederlandse Spoorwegen vond dat een mooie kleur.

Kleuren en een haaienneus
De 1200-serie valt op door het fraaie en stoere ontwerp. Opvallend is de zogenaamde sharknose, een hoge neus en twee kleine schuine raampje. Dat was een bekend stijlelement van ontwerper Raymond Loewy bij de locomotieven van Baldwin Locomotive. Bij Amerikaanse treinen is die neus nog hoger. De eerste locomotieven waren turkoois met een blauwe lijn, maar dat werd veel te snel vies. De locomotieven hebben in de jaren daarna geregeld een andere kleur gehad: Berlijnsblauw met een witte streep, NS-geel met een grijs vlak en bij goederenvervoerder ACTS koningsblauw met een brede gele baan. Eén loc, de 1255 (ex NS 1221) heeft als enige 1200 loc in het zwart met een brede rode baan gereden. De laatste locomotieven uit de fabriek waren bruinrood met een oranje lijn, zoals de 1218 er momenteel uitziet.